ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Η πανάρχαια ιστορία του ποντιακού Ελληνισμού είναι μια ένδοξη και ηρωική ιστορία αυτού του λαού με δυστυχώς μαρτυρικό τέλος. Πρόσωπο πού έχει ιστορικές αγκυλώσεις και συμπλέγματα περί σωβινισμού, αδυνατεί να κατανοήσει την αξία και τη διαχρονική πορεία των εθνικών του ζητημάτων. Του λείπουν οι ιστορικές προϋποθέσεις.
Όταν ο Χίτλερ προετοίμαζε τη γενοκτονία των Εβραίων στο Ράϊχσταγκ, ένας μόνο έφερε αντίρρηση. ΄Ήταν ο Γκαίμπελς.
-Και τι θα πει η κοινή γνώμη του ψιθύρισε;
Τότε ο Χίτλερ τον διέκοψε με τα λόγια:
-Ποιος θυμάται σήμερα τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Χριστιανών της Μ. Ασίας;
Η γενοκτονία των Εβραίων έχει αναγνωριστεί. Των Αρμενίων επίσης. Μένει αδικαίωτη διεθνώς μόνο η γενοκτονία " των Χριστιανών της Μ.Ασίας", για να χρησιμοποιήσουμε τη φρασεολογία του Γερμανού Χίτλερ.
Η μεθοδική γενοκτονία των Χριστιανών της Μ. Ασίας περιλαμβάνει τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, τη γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας, καθώς και τη γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού.
Για τις δύο πρώτες γενοκτονίες και με καθυστέρηση επτά περίπου δεκαετιών, υπάρχει η ομόφωνη απόφαση- έγκριση του Ελληνικού κοινοβουλίου, που συνοδεύεται από ανάλογα προεδρικά διατάγματα της Χώρας. Τα διατάγματα αυτά καθορίζουν, έστω και υποτονικά, την 19η Μαϊου και την 14η Σεπτεμβρίου αντίστοιχα, ως ημέρες μνήμης αυτών των γενοκτονιών. Η γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί ούτε από το Ελληνικό κοινοβούλιο.
Αν ανατρέξει κανείς σε Ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, παλαιότερες και σύγχρονες, άλλες δεν αναφέρουν καν τον όρο γενοκτονία, ενώ άλλες αναφέρονται μόνο στην Εβραϊκή γενοκτονία. Ελπίζουμε η Μικρασιατική γενοκτονία των Ελλήνων, που κράτησε περί τα δώδεκα χρόνια, να περιέχεται σε μελοντικά άρθρα των Εγκυκλοπαιδειών.
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη, προετοίμασε, ως ιστορικό προηγούμενο, τη γενοκτονία των Εβραίων και φανέρωσε για άλλη μια φορά την πρωτοφανή αγριότητα και τα απολίτιστα ένστικτα του Οθωμανού κατακτητή σε βάρος των σκλαβωμένων και πολύπαθων Ελλήνων.
Το 1912 ο Πόντος αποτελείται από 3 Βιλαέτια με πληθυσμό 3.327.754 κατοίκους. Περιλαμβάνει το Βιλαέτι της Τραπεζούντας, της Σεβάστειας και της Κασταμονής. Οι Πόντιοι όμως διαφοροποιούνται και θεωρούν περιοχή τους μόνο αυτήν που μόνιμα διέμεναν οι Πόντιοι. Αναγνωρίζουν επομένως ως περιοχές τους το Βιλαέτι της Τραπεζούντας, τις διοικήσεις Σινώπης, Αμασείας και Νικόπολης καθώς και το βόρειο τμήμα διοίκησης Τοκάτης.
Σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς το Ελληνικό στοιχείο της Μ. Ασίας το έτος 1915 ανέρχεται στα 5,5 με 6 εκατομμύρια.
Μόνο το ποντιακό στοιχείο, παρά τους συνεχείς και επίμονους εξισλαμισμούς, κατά το 1910 με 1912 αριθμεί σ΄αυτές τις περιοχές 700.000 περίπου ψυχές. Μαζί τους ζούν 1 εκατομμύριο περίπου κατακτητές Τούρκοι και 147.000 Αρμένιοι. Το Ποντιακό Ελληνικό στοιχείο συγκεντρώνονταν σε 1013 χωριά 41 κωμοπόλεις και 11 πόλεις. Είχε στη διάθεσή του 1.131 ναούς, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια. Τους χριστιανούς πιστούς εξυπηρετούσαν 1.459 ιερωμένοι
Η ακμαία εθνική συνείδηση των Ποντίων, και η λαχτάρα τους για ελευθερία από τον Οθωμανικό ζυγό αναπτερώθηκαν ακόμα πιο πολύ μετά την επιτυχία του Ελληνισμού στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-1913. Αυτό δεν έμεινε απαρατήρητο από την Τουρκία. ΄Ηδη από το 1911 το Νεοτουρκικό κομιτά-το «΄Ενωση και Πρόοδος », στη Θεσσαλονίκη, με έμπνευση του φιλότουρκου Γερμανού Λίμαν φον Σάντερς, είχε αποφασίσει την οργανωμένη εξόντωση των ισχυρότερων μη μουσαλμανικών στοιχείων στην Τουρκία, δηλ. των Ελλήνων και των Αρμενίων.
΄Ετσι οι συστηματικοί διωγμοί των Ελλήνων στην Τουρκία ξεκίνησαν με το τέλος των βαλκανικών πολέμων, εντάθηκαν με την είσοδο της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό των Γερμανών, ενώ με την κατάρρευση του Ελληνικού Μικρασιατικού μετώπου ευνοήθηκαν ακόμα περισσότερο τα καταχθόνια σχέδια των Τούρκων για αφανισμό του γένους των Ρωμιών.
Η ανηλεής εξόντωση Αρχιερέων ιερέων και απλού λαού του Πόντου από τους Τούρκους ακολούθησε δύο φάσεις.
Στην πρώτη φάση, πού κράτησε μέχρι το 1918, πρωταγωνιστούν με τα εγκλήματά τους ο Ταλαάτ μπέης (υπουργός εσωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ο Ενβέρ Πασάς, και ο Τζεμάλ Πασάς
( Νομικός σύμβουλος του φρουραρχείου της Κωνσταντινούπολης). Ο Τζελάλ πασάς παραδέχτηκε ότι το 90% των Ελλήνων της Μπάφρας εξοντώθηκε. Στο διάστημα αυτό της πρώτης φάσης χιλιάδες αδελφοί Έλληνες του Πόντου ξεκληρίζονται.Οι θανατηφόρες εξορίες και οι εκτοπισμοί απέχουν μέχρι και 200 χιλιόμετρα από τις εστίες τους. Το 1915 από τα παράλια της Μ.Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου εκτοπίζονται στα βάθη της Τουρκίας 483.212 άτομα. Απ΄αυτά 280.000 άτομα δεν ξαναγύρισαν ποτέ πίσω. Οι εγκλεισμοί σε απάνθρωπες φυλακές, από τις οποίες ποτέ δεν υπήρχε έξοδος και οι θάνατοι από κακοποιήσεις, αρρώστιες και στέρηση τροφής και νερού είναι ένα άλλο βάναυσο μέτρο.Ο Γερμανός πρόξενος Κίχχοφ στις 16 Ιουλίου του 1916 ενημερώνει τη Γερμανία γράφοντας για τα πογκρόμ κατά των Ελλήνων: «Ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής Περιοχής της επαρχίας Κασταμονής έχει εξοριστεί. Εξορία και εξολόθρευση είναι στα Τουρκικά η ίδια έννοια, γιατί όποιος δεν δολοφονείται πεθαίνει, ως επί το πλείστον, από τις αρρώστιες και την πείνα»
Χιλιάδες Ελληνοπόντιοι αφανίζονται επίσης από την σατανική εφεύρεση των ταγμάτων εργασίας τα «αμελέ ταμπουρού», όπου, με πρόφαση την άοπλη θητεία των υποδούλων Ρωμιών, βρίσκουν την
ευκαιρία οι Μουσουλμάνοι να θανατώσουν το 80% των επιστρατευμένων Ποντίων. Η τραγική κατάσταση των Ποντίων επεκτείνεται με τα χωριά που γίνονται παρανάλωμα του πυρός, με τις Εκκλησίες που λεηλατούνται, με τα γυναικόπαιδα που βιάζονται και ατιμάζονται, με πληθυσμούς που αναγκάζονται να εξισλαμιστούν. Στη Μπάφρα και την Αμισό σημειώνονται ηρωικές και περήφανες ομάδες αντίστασης των Ποντίων, άγνωστες για τους πολλούς ΄Ελληνες. Από το Δεκέμβριο του 1916 οι σκηνές φρίκης εστιάζονται στις εκτελέσεις του ανδρικού πληθυσμού του Πόντου, ηλικίας 16 έως 60 ετών και στην εξόντωση του άμαχου ποντιακού πληθυσμού.
Στην πρώτη αυτή φάση γενοκτονίας 257.019 αδελφοί μας συμπατριώτες Πόντιοι είναι νεκροί.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το έτος 1919, παρουσιάζει σε βιβλίο 446 σελίδων ατράνταχτα ντοκουμέντα με τα τελευταία παθήματα των Ελλήνων και φυσικά και του ποντιακού Ελληνισμού.Το βιβλίο επιγράφεται: «Μαύρη βίβλος διωγμών και μαρτυρίων του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)».
Με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, τα δεινά των Ελλήνων του Πόντου δεν έληξαν. Μια νέα τραγωδία ξαναρχίζει, πριν καλά - καλά σταματήσει η προηγούμενη. Πρωταγωνιστές τώρα ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, ολοκαυτώματα και κρεμάλες εφαρμόζον-ται αδίστακτα και απροκάλυπτα στους συμπατριώτες μας ΄Ελληνες αυτής της περιοχής. Πόντιες έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάζονται και τα έμβρυά τους πετιούνται στα σκυλιά. Ελληνόπουλα βρέφη αρπάζονται από τις κούνιες τους και βρίσκουν επώδυνο θάνατο από βίαια χτυπήματα στους τοίχους των σπιτιών! Οι Τσέτες δεν αφήνουν τίποτε όρθιο.Τούρκοι καίνε ζωντανούς 6.000 κατοίκους της Μπάφρας του Πόντου. Μέχρι το 1922 οι νεκροί ΄Ελληνες Πόντιοι είναι 303.238.Πιο συγκεκριμένα από την περιφέρεια Αμάσειας θανατώνονται 134.078, σχεδόν το 75% του πληθυσμού.Από την περιφέρεια Ροδόπολης οι νεκροί είναι 17.479.Από την περιφέρεια Χαλδείας Κερασούντας 64.582.Από την περιφέρεια Νεοκαισαρείας 27.216. Από την περιφέρεια Τραπεζούντας 38.435 και από την περιφέρεια Κολωνίας 21.448. Αυτή η φρικτή και παράλογη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού ευαισθητοποίησε τους ύπατους αρμοστές της Αγγλίας της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, ώστε να διαμαρτυρηθούν, με επιστολή τους από κοινού, στον ίδιο τον Μουσταφά Κεμάλ.
Ηρωικά παλλικάρια του Πόντου που διακρίθηκαν για τους αγώνες υπέρ της ελευθερίας κατά το 1921 είναι ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος (ή Κοτσά Αναστάς), o οποίος το 1921 εξόντωσε 700 Τούρκους στρατιώτες στο βουνό Τόπσαμ, ο Ευκλείδης Κουρτίδης, ο Παντελής Αναστασιάδης και πολλοί άλλοι. Στη Σιμικλή Κερασούντας, που μετατράπηκε σε καινούριο Ζάλογγο, οι γυναίκες προτίμησαν να πνιγούν στο ποτάμι, παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. "6 - 7.000 υπολογίζεται ότι ήταν οι αντάρτες. Η δύσκολη ζωή τους [...] τους έκανε σκληροτράχηλους και εξαιρετικούς πολεμιστές. Το χιόνι διέκοπτε την τροφοδοσία, ενώ τα όπλα τους στην αρχή δεν ήταν παρά μαχαίρια και αξίνες. Επανειλημμένες εκκλήσεις για βοήθεια προς την ελληνική κυβέρνηση δεν βρήκαν καμία απήχηση. Αργότερα τους προμήθευσαν με όπλα οι Ρώσοι. Είναι πολύ πιθανό, αν οι αντάρτες είχαν από κάπου υποστήριξη, η Ιστορία να είχε πάρει άλλη τροπή", - γράφει στο άρθρο της η Χριστιάννα Λούπα, συγγραφέας του βιβλίου «Μετά την Καταστροφή, Σμύρνη - Κατοχή».
Μέχρι το Μάρτιο του 1924 έχουμε 171.000 συνέλληνες Πόντιους νεκρούς. Απ΄αυτούς οι Τούρκοι άλλους κρέμασαν, άλλους έσφαξαν και άλλους τουφέκισαν. Όλοι οι νεκροί της γενοκτονίας του Πόντου και στις δύο φάσεις δίωξης ανήλθαν σε 353.000 και πιθανόν πολύ περισσότερους. Ένα ποσοστό που ξεπερνά το 50% του πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου. Παντού γενικευμένος θρήνος, καμένη γη και πτώματα. Από τα 1013 χωριά τα 783 καταστράφηκαν.
Οι εναπομείναντες Πόντιοι κατά κύματα ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς. Το 1928 καταμετρούνται στην Ελλάδα 230.000 Πόντιοι. Άλλοι μιλούν για ακόμα μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων που καταφεύγουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες.
Για την Ποντιακή γενοκτονία είναι σίγουρο ότι υπάρχουν ευθύνες. Οι καίριες ευθύνες αποδίδονται στο αδιάλλακτο Τουρκικό μίσος κατά των σκλάβων Ελλήνων.
Η Ρωσία, σταθερή σύμμαχος της Ελλάδας, αλλάζει πολιτικό καθεστώς και στάση από το 1917. Το επόμενο έτος αποχωρεί από την Τραπεζούντα και το 1921 ο Στάλιν συνθηκολογεί με τον Κεμάλ, εγκαταλείποντας στις άγριες διαθέσεις των Νεοτούρκων τους ομοπίστους και προδομένους Έλληνες του Πόντου.
Ο Βενιζέλος, ίσως πιεζόμενος, παραιτείται από τον υψηλό στόχο της εθνικής απελευθέρωσης του γένους από τους Τούρκους και παραδέχεται ότι υπήρξαν λάθος χειρισμοί του Ποντιακού εθνικού ζητήματος από την πλευρά της Ελλάδας.
Ευθύνη φαίνονται να φέρνουν και στρατιωτικά πρόσωπα που ηγήθηκαν της Μικρασιατικής εκστρατείας, κατά την ομολογία του αγίου μάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Οι Δυτικοί σύμμαχοι δείχνουν αναξιοπιστία. Παύουν, απροσδόκητα, να είναι φιλικοί απέναντί μας, αν και η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Τουρκία, στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο είχε ταχθεί με το πλευρό τους. Αφήνουν ανεξέλεγκτη την Τουρκική θηριωδία και καθηλώνουν το 1919, για μήνες, τα Ελληνικά στρατεύματα στην περιοχή της Σμύρνης.
Οι υποσχέσεις Αγγλίας και Αμερικής για ευόδωση του Ποντιακού αγώνα, έμειναν μόνο υποσχέσεις.
Ιταλία και Γαλλία ενίσχυαν με πολεμικό υλικό την κεμαλική κυβέρνηση για αφανισμό των ανυπεράσπιστων Ελλήνων σκλάβων.
Η Ελλάδα, βεβαίως, αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και ο φάκελος αυτής της γενοκτονίας έχει ήδη δοθεί στα όργανα του Ο.Η.Ε., με την ελπίδα η ετυμηγορία τους να είναι διεθνώς η αναμενόμενη.
Ωστόσο θεωρώ ότι ο τεμαχισμός της γενοκτονίας του Ελληνισμού δεν πρέπει να επικρατήσει.
Τον Ιούλιο του 2006, επτά ΄Ελληνες βουλευτές κατέθεσαν πρόταση για κοινή μνήμη της γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού (Πόντου, Θράκης και Ιωνίας). Αυτή η πρόταση συσπειρώνει και αδελφοποιεί όλους τους ΄Ελληνες σ΄ ένα κοινό σκοπό, δηλ. τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του όλου αιματοβαμμένου και ξεριζωμένου Μικρασιατικού Ελληνισμού. Τα ιστορικά μας δικαιώματα δεν διαγράφονται. Οι υποδουλωμένες περιοχές της Ελληνικής Πατρίδας παραμένουν Ελληνικές και αλύτρωτες όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η σφαγή, η εκδίωξη ή η τεχνητή αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης των σκλαβωμένων περιοχών είναι και θα είναι καταδικασμένες τακτικές από τη συνείδηση του ελεύθερου και πολιτισμένου κόσμου. ΄Οσο μένει όρθια η ψυχή των σκλαβωμένων ο κατακτητής θα παραμένει για πάντα χωρίς την κυριότητα της σκλαβωμένης Πατρίδας
Η 19η Μαϊου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από το βάρβαρο Ασιάτη, αποτελεί πράγματι ντροπή για τη ανθρωπότητα και είναι χρέος της να την καταδικάσει, όπως και κάθε άλλη γενοκτονία, με τα πιο μελανά χρώματα. Κάποτε τα Ελληνόπουλα πρέπει να διδαχθούν την συνολική, αδιάκοπη και περήφανη ιστορία του γένους τους.
Κάποιοι δεν παύουν να πιστεύουν στα αισιόδοξα και προφητικά λόγια:
Η πανάρχαια ιστορία του ποντιακού Ελληνισμού είναι μια ένδοξη και ηρωική ιστορία αυτού του λαού με δυστυχώς μαρτυρικό τέλος. Πρόσωπο πού έχει ιστορικές αγκυλώσεις και συμπλέγματα περί σωβινισμού, αδυνατεί να κατανοήσει την αξία και τη διαχρονική πορεία των εθνικών του ζητημάτων. Του λείπουν οι ιστορικές προϋποθέσεις.
Όταν ο Χίτλερ προετοίμαζε τη γενοκτονία των Εβραίων στο Ράϊχσταγκ, ένας μόνο έφερε αντίρρηση. ΄Ήταν ο Γκαίμπελς.
-Και τι θα πει η κοινή γνώμη του ψιθύρισε;
Τότε ο Χίτλερ τον διέκοψε με τα λόγια:
-Ποιος θυμάται σήμερα τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Χριστιανών της Μ. Ασίας;
Η γενοκτονία των Εβραίων έχει αναγνωριστεί. Των Αρμενίων επίσης. Μένει αδικαίωτη διεθνώς μόνο η γενοκτονία " των Χριστιανών της Μ.Ασίας", για να χρησιμοποιήσουμε τη φρασεολογία του Γερμανού Χίτλερ.
Η μεθοδική γενοκτονία των Χριστιανών της Μ. Ασίας περιλαμβάνει τη γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού, τη γενοκτονία των Ελλήνων της Ιωνίας, καθώς και τη γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού.
Για τις δύο πρώτες γενοκτονίες και με καθυστέρηση επτά περίπου δεκαετιών, υπάρχει η ομόφωνη απόφαση- έγκριση του Ελληνικού κοινοβουλίου, που συνοδεύεται από ανάλογα προεδρικά διατάγματα της Χώρας. Τα διατάγματα αυτά καθορίζουν, έστω και υποτονικά, την 19η Μαϊου και την 14η Σεπτεμβρίου αντίστοιχα, ως ημέρες μνήμης αυτών των γενοκτονιών. Η γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί ούτε από το Ελληνικό κοινοβούλιο.
Αν ανατρέξει κανείς σε Ελληνικές εγκυκλοπαίδειες, παλαιότερες και σύγχρονες, άλλες δεν αναφέρουν καν τον όρο γενοκτονία, ενώ άλλες αναφέρονται μόνο στην Εβραϊκή γενοκτονία. Ελπίζουμε η Μικρασιατική γενοκτονία των Ελλήνων, που κράτησε περί τα δώδεκα χρόνια, να περιέχεται σε μελοντικά άρθρα των Εγκυκλοπαιδειών.
Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη, προετοίμασε, ως ιστορικό προηγούμενο, τη γενοκτονία των Εβραίων και φανέρωσε για άλλη μια φορά την πρωτοφανή αγριότητα και τα απολίτιστα ένστικτα του Οθωμανού κατακτητή σε βάρος των σκλαβωμένων και πολύπαθων Ελλήνων.
Το 1912 ο Πόντος αποτελείται από 3 Βιλαέτια με πληθυσμό 3.327.754 κατοίκους. Περιλαμβάνει το Βιλαέτι της Τραπεζούντας, της Σεβάστειας και της Κασταμονής. Οι Πόντιοι όμως διαφοροποιούνται και θεωρούν περιοχή τους μόνο αυτήν που μόνιμα διέμεναν οι Πόντιοι. Αναγνωρίζουν επομένως ως περιοχές τους το Βιλαέτι της Τραπεζούντας, τις διοικήσεις Σινώπης, Αμασείας και Νικόπολης καθώς και το βόρειο τμήμα διοίκησης Τοκάτης.
Σύμφωνα με έγκυρους υπολογισμούς το Ελληνικό στοιχείο της Μ. Ασίας το έτος 1915 ανέρχεται στα 5,5 με 6 εκατομμύρια.
Μόνο το ποντιακό στοιχείο, παρά τους συνεχείς και επίμονους εξισλαμισμούς, κατά το 1910 με 1912 αριθμεί σ΄αυτές τις περιοχές 700.000 περίπου ψυχές. Μαζί τους ζούν 1 εκατομμύριο περίπου κατακτητές Τούρκοι και 147.000 Αρμένιοι. Το Ποντιακό Ελληνικό στοιχείο συγκεντρώνονταν σε 1013 χωριά 41 κωμοπόλεις και 11 πόλεις. Είχε στη διάθεσή του 1.131 ναούς, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια. Τους χριστιανούς πιστούς εξυπηρετούσαν 1.459 ιερωμένοι
Η ακμαία εθνική συνείδηση των Ποντίων, και η λαχτάρα τους για ελευθερία από τον Οθωμανικό ζυγό αναπτερώθηκαν ακόμα πιο πολύ μετά την επιτυχία του Ελληνισμού στους Βαλκανικούς πολέμους το 1912-1913. Αυτό δεν έμεινε απαρατήρητο από την Τουρκία. ΄Ηδη από το 1911 το Νεοτουρκικό κομιτά-το «΄Ενωση και Πρόοδος », στη Θεσσαλονίκη, με έμπνευση του φιλότουρκου Γερμανού Λίμαν φον Σάντερς, είχε αποφασίσει την οργανωμένη εξόντωση των ισχυρότερων μη μουσαλμανικών στοιχείων στην Τουρκία, δηλ. των Ελλήνων και των Αρμενίων.
΄Ετσι οι συστηματικοί διωγμοί των Ελλήνων στην Τουρκία ξεκίνησαν με το τέλος των βαλκανικών πολέμων, εντάθηκαν με την είσοδο της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, στο πλευρό των Γερμανών, ενώ με την κατάρρευση του Ελληνικού Μικρασιατικού μετώπου ευνοήθηκαν ακόμα περισσότερο τα καταχθόνια σχέδια των Τούρκων για αφανισμό του γένους των Ρωμιών.
Η ανηλεής εξόντωση Αρχιερέων ιερέων και απλού λαού του Πόντου από τους Τούρκους ακολούθησε δύο φάσεις.
Στην πρώτη φάση, πού κράτησε μέχρι το 1918, πρωταγωνιστούν με τα εγκλήματά τους ο Ταλαάτ μπέης (υπουργός εσωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ο Ενβέρ Πασάς, και ο Τζεμάλ Πασάς
( Νομικός σύμβουλος του φρουραρχείου της Κωνσταντινούπολης). Ο Τζελάλ πασάς παραδέχτηκε ότι το 90% των Ελλήνων της Μπάφρας εξοντώθηκε. Στο διάστημα αυτό της πρώτης φάσης χιλιάδες αδελφοί Έλληνες του Πόντου ξεκληρίζονται.Οι θανατηφόρες εξορίες και οι εκτοπισμοί απέχουν μέχρι και 200 χιλιόμετρα από τις εστίες τους. Το 1915 από τα παράλια της Μ.Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Πόντου εκτοπίζονται στα βάθη της Τουρκίας 483.212 άτομα. Απ΄αυτά 280.000 άτομα δεν ξαναγύρισαν ποτέ πίσω. Οι εγκλεισμοί σε απάνθρωπες φυλακές, από τις οποίες ποτέ δεν υπήρχε έξοδος και οι θάνατοι από κακοποιήσεις, αρρώστιες και στέρηση τροφής και νερού είναι ένα άλλο βάναυσο μέτρο.Ο Γερμανός πρόξενος Κίχχοφ στις 16 Ιουλίου του 1916 ενημερώνει τη Γερμανία γράφοντας για τα πογκρόμ κατά των Ελλήνων: «Ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής Περιοχής της επαρχίας Κασταμονής έχει εξοριστεί. Εξορία και εξολόθρευση είναι στα Τουρκικά η ίδια έννοια, γιατί όποιος δεν δολοφονείται πεθαίνει, ως επί το πλείστον, από τις αρρώστιες και την πείνα»
Χιλιάδες Ελληνοπόντιοι αφανίζονται επίσης από την σατανική εφεύρεση των ταγμάτων εργασίας τα «αμελέ ταμπουρού», όπου, με πρόφαση την άοπλη θητεία των υποδούλων Ρωμιών, βρίσκουν την
ευκαιρία οι Μουσουλμάνοι να θανατώσουν το 80% των επιστρατευμένων Ποντίων. Η τραγική κατάσταση των Ποντίων επεκτείνεται με τα χωριά που γίνονται παρανάλωμα του πυρός, με τις Εκκλησίες που λεηλατούνται, με τα γυναικόπαιδα που βιάζονται και ατιμάζονται, με πληθυσμούς που αναγκάζονται να εξισλαμιστούν. Στη Μπάφρα και την Αμισό σημειώνονται ηρωικές και περήφανες ομάδες αντίστασης των Ποντίων, άγνωστες για τους πολλούς ΄Ελληνες. Από το Δεκέμβριο του 1916 οι σκηνές φρίκης εστιάζονται στις εκτελέσεις του ανδρικού πληθυσμού του Πόντου, ηλικίας 16 έως 60 ετών και στην εξόντωση του άμαχου ποντιακού πληθυσμού.
Στην πρώτη αυτή φάση γενοκτονίας 257.019 αδελφοί μας συμπατριώτες Πόντιοι είναι νεκροί.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το έτος 1919, παρουσιάζει σε βιβλίο 446 σελίδων ατράνταχτα ντοκουμέντα με τα τελευταία παθήματα των Ελλήνων και φυσικά και του ποντιακού Ελληνισμού.Το βιβλίο επιγράφεται: «Μαύρη βίβλος διωγμών και μαρτυρίων του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)».
Με τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, τα δεινά των Ελλήνων του Πόντου δεν έληξαν. Μια νέα τραγωδία ξαναρχίζει, πριν καλά - καλά σταματήσει η προηγούμενη. Πρωταγωνιστές τώρα ο Μουσταφά Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν. Στρατόπεδα συγκέντρωσης, ολοκαυτώματα και κρεμάλες εφαρμόζον-ται αδίστακτα και απροκάλυπτα στους συμπατριώτες μας ΄Ελληνες αυτής της περιοχής. Πόντιες έγκυες γυναίκες ξεκοιλιάζονται και τα έμβρυά τους πετιούνται στα σκυλιά. Ελληνόπουλα βρέφη αρπάζονται από τις κούνιες τους και βρίσκουν επώδυνο θάνατο από βίαια χτυπήματα στους τοίχους των σπιτιών! Οι Τσέτες δεν αφήνουν τίποτε όρθιο.Τούρκοι καίνε ζωντανούς 6.000 κατοίκους της Μπάφρας του Πόντου. Μέχρι το 1922 οι νεκροί ΄Ελληνες Πόντιοι είναι 303.238.Πιο συγκεκριμένα από την περιφέρεια Αμάσειας θανατώνονται 134.078, σχεδόν το 75% του πληθυσμού.Από την περιφέρεια Ροδόπολης οι νεκροί είναι 17.479.Από την περιφέρεια Χαλδείας Κερασούντας 64.582.Από την περιφέρεια Νεοκαισαρείας 27.216. Από την περιφέρεια Τραπεζούντας 38.435 και από την περιφέρεια Κολωνίας 21.448. Αυτή η φρικτή και παράλογη γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού ευαισθητοποίησε τους ύπατους αρμοστές της Αγγλίας της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ιαπωνίας, ώστε να διαμαρτυρηθούν, με επιστολή τους από κοινού, στον ίδιο τον Μουσταφά Κεμάλ.
Ηρωικά παλλικάρια του Πόντου που διακρίθηκαν για τους αγώνες υπέρ της ελευθερίας κατά το 1921 είναι ο Αναστάσιος Παπαδόπουλος (ή Κοτσά Αναστάς), o οποίος το 1921 εξόντωσε 700 Τούρκους στρατιώτες στο βουνό Τόπσαμ, ο Ευκλείδης Κουρτίδης, ο Παντελής Αναστασιάδης και πολλοί άλλοι. Στη Σιμικλή Κερασούντας, που μετατράπηκε σε καινούριο Ζάλογγο, οι γυναίκες προτίμησαν να πνιγούν στο ποτάμι, παρά να πέσουν στα χέρια των Τούρκων. "6 - 7.000 υπολογίζεται ότι ήταν οι αντάρτες. Η δύσκολη ζωή τους [...] τους έκανε σκληροτράχηλους και εξαιρετικούς πολεμιστές. Το χιόνι διέκοπτε την τροφοδοσία, ενώ τα όπλα τους στην αρχή δεν ήταν παρά μαχαίρια και αξίνες. Επανειλημμένες εκκλήσεις για βοήθεια προς την ελληνική κυβέρνηση δεν βρήκαν καμία απήχηση. Αργότερα τους προμήθευσαν με όπλα οι Ρώσοι. Είναι πολύ πιθανό, αν οι αντάρτες είχαν από κάπου υποστήριξη, η Ιστορία να είχε πάρει άλλη τροπή", - γράφει στο άρθρο της η Χριστιάννα Λούπα, συγγραφέας του βιβλίου «Μετά την Καταστροφή, Σμύρνη - Κατοχή».
Μέχρι το Μάρτιο του 1924 έχουμε 171.000 συνέλληνες Πόντιους νεκρούς. Απ΄αυτούς οι Τούρκοι άλλους κρέμασαν, άλλους έσφαξαν και άλλους τουφέκισαν. Όλοι οι νεκροί της γενοκτονίας του Πόντου και στις δύο φάσεις δίωξης ανήλθαν σε 353.000 και πιθανόν πολύ περισσότερους. Ένα ποσοστό που ξεπερνά το 50% του πληθυσμού των Ελλήνων του Πόντου. Παντού γενικευμένος θρήνος, καμένη γη και πτώματα. Από τα 1013 χωριά τα 783 καταστράφηκαν.
Οι εναπομείναντες Πόντιοι κατά κύματα ακολούθησαν το δρόμο της προσφυγιάς. Το 1928 καταμετρούνται στην Ελλάδα 230.000 Πόντιοι. Άλλοι μιλούν για ακόμα μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων που καταφεύγουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες.
Για την Ποντιακή γενοκτονία είναι σίγουρο ότι υπάρχουν ευθύνες. Οι καίριες ευθύνες αποδίδονται στο αδιάλλακτο Τουρκικό μίσος κατά των σκλάβων Ελλήνων.
Η Ρωσία, σταθερή σύμμαχος της Ελλάδας, αλλάζει πολιτικό καθεστώς και στάση από το 1917. Το επόμενο έτος αποχωρεί από την Τραπεζούντα και το 1921 ο Στάλιν συνθηκολογεί με τον Κεμάλ, εγκαταλείποντας στις άγριες διαθέσεις των Νεοτούρκων τους ομοπίστους και προδομένους Έλληνες του Πόντου.
Ο Βενιζέλος, ίσως πιεζόμενος, παραιτείται από τον υψηλό στόχο της εθνικής απελευθέρωσης του γένους από τους Τούρκους και παραδέχεται ότι υπήρξαν λάθος χειρισμοί του Ποντιακού εθνικού ζητήματος από την πλευρά της Ελλάδας.
Ευθύνη φαίνονται να φέρνουν και στρατιωτικά πρόσωπα που ηγήθηκαν της Μικρασιατικής εκστρατείας, κατά την ομολογία του αγίου μάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.
Οι Δυτικοί σύμμαχοι δείχνουν αναξιοπιστία. Παύουν, απροσδόκητα, να είναι φιλικοί απέναντί μας, αν και η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Τουρκία, στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο είχε ταχθεί με το πλευρό τους. Αφήνουν ανεξέλεγκτη την Τουρκική θηριωδία και καθηλώνουν το 1919, για μήνες, τα Ελληνικά στρατεύματα στην περιοχή της Σμύρνης.
Οι υποσχέσεις Αγγλίας και Αμερικής για ευόδωση του Ποντιακού αγώνα, έμειναν μόνο υποσχέσεις.
Ιταλία και Γαλλία ενίσχυαν με πολεμικό υλικό την κεμαλική κυβέρνηση για αφανισμό των ανυπεράσπιστων Ελλήνων σκλάβων.
Η Ελλάδα, βεβαίως, αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και ο φάκελος αυτής της γενοκτονίας έχει ήδη δοθεί στα όργανα του Ο.Η.Ε., με την ελπίδα η ετυμηγορία τους να είναι διεθνώς η αναμενόμενη.
Ωστόσο θεωρώ ότι ο τεμαχισμός της γενοκτονίας του Ελληνισμού δεν πρέπει να επικρατήσει.
Τον Ιούλιο του 2006, επτά ΄Ελληνες βουλευτές κατέθεσαν πρόταση για κοινή μνήμη της γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού (Πόντου, Θράκης και Ιωνίας). Αυτή η πρόταση συσπειρώνει και αδελφοποιεί όλους τους ΄Ελληνες σ΄ ένα κοινό σκοπό, δηλ. τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του όλου αιματοβαμμένου και ξεριζωμένου Μικρασιατικού Ελληνισμού. Τα ιστορικά μας δικαιώματα δεν διαγράφονται. Οι υποδουλωμένες περιοχές της Ελληνικής Πατρίδας παραμένουν Ελληνικές και αλύτρωτες όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η σφαγή, η εκδίωξη ή η τεχνητή αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης των σκλαβωμένων περιοχών είναι και θα είναι καταδικασμένες τακτικές από τη συνείδηση του ελεύθερου και πολιτισμένου κόσμου. ΄Οσο μένει όρθια η ψυχή των σκλαβωμένων ο κατακτητής θα παραμένει για πάντα χωρίς την κυριότητα της σκλαβωμένης Πατρίδας
Η 19η Μαϊου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από το βάρβαρο Ασιάτη, αποτελεί πράγματι ντροπή για τη ανθρωπότητα και είναι χρέος της να την καταδικάσει, όπως και κάθε άλλη γενοκτονία, με τα πιο μελανά χρώματα. Κάποτε τα Ελληνόπουλα πρέπει να διδαχθούν την συνολική, αδιάκοπη και περήφανη ιστορία του γένους τους.
Κάποιοι δεν παύουν να πιστεύουν στα αισιόδοξα και προφητικά λόγια:
«η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο».
